Ik ben zoekende…
Ben jij soms zoekende? Of heb je alles al gevonden?
Afgelopen dinsdagmorgen 8u.
Er stond een telefonische meeting gepland met een klant. Normaal gezien kom ik 's morgens aan in het Connexi Huis, neem ik een heerlijke kop koffie, zet ik mij neer en begin ik te bellen. Die dag dacht ik: "ik ga al wandelend bellen". Ik vertrok voor een frisse ochtendwandeling van een uur in de natuur.
Na een half uur was de telefonische afspraak afgerond. Ik besloot om nog wat langer te wandelen in plaats van direct achter mijn laptop te gaan zitten. In de verte zag ik een man en een vrouw met een hondje. Ik naderde hen stap voor stap.
Toen ik tot op enkele meters naderde, herkende ik hen.
Het waren de buren van ons kantoor. Een gepensioneerd landbouwkoppel. Ik loop hen geregeld tegen het lijf. Letterlijk... als ik aan het lopen of wandelen ben. Dan zwaai ik eens. Zonder meer. Meestal zwaaien ze terug. Niet altijd.
Nu kwam het hondje mij aangelopen om mij een goeiemorgen te zeggen. Ik vertraagde even voor een kort gesprek.
"Hoe is 't in het werk?" vroeg de buurman.
"Goed" zei ik enthousiast. "Ik werk hier vlakbij" en wees naar ons kantoor.
"Dat weten we" zei hij met een kleine glimlach.
We ontdekten dat we een gezamenlijke kennis hadden.
"Hoe gaat het met haar?" vroeg hij.
"Ze is zoekende" was het enigste wat ik wist te te antwoorden.
"Wij zijn ook zoekende" was hun onverwachte reactie.
Ik bleef even stil... en ook stilstaan.
"Onze zoon van 32 jaar is 2 jaar geleden uit het leven gestapt."
Ik stond aan de grond genageld... Ik zag het verdriet in hun ogen.
De vrouw zei: "we maken er het beste van... maar het is zwaar."
Ik luisterende naar hun verhaal. Het raakt mij heel erg.
Het zijn mensen op oudere leeftijd waarbij ik zou verwachten: ze zijn er!
Aan het genieten van een hardwerkend leven. Twee keer per dag gaan wandelen. Alles gevonden. Rust. Niks meer te zoeken.
Alles behalve dus. Ze zoeken een manier om zo goed mogelijk verder te leven.
Ze zijn zoekende...
Ik nam afscheid... en wenste hen het beste toe.
"Als je ons dus nog eens tegenkomt en we zwaaien niet of we kijken wat triestig, je weet nu hoe het komt."
We weten nooit wat de ander heeft meegemaakt. Wat er in de iemands levensrugzak zit. Het deed me nog eens keihard doordenken. En een goeie reminder om zo weinig mogelijk te (ver)oordelen waarom iemand onvriendelijk, kwaad, triestig of nors overkomt.
Ik besefte ook dat ik zelf oók nog vaak zoekende ben...
naar hoe ik een bepaalde uitdaging ga overwinnen
naar de manier om een bepaalde boodschap te brengen
naar hoe een tweedaagse voor ondernemers nog beter te maken
naar mijn sleutels (die ik nochtans hier had gelegd)
naar de "waarom" van dit alles in het leven
naar de pot choco
naar de reden waarom iets (niet) werkt
naar mijn kinderen (als de vaatwas moet gevuld worden)
Misschien hoort het bij het leven.
Zoekende zijn... en af en toe iets vinden.
Naar wie of wat ben jij op zoek?
Maak er een mooie dag van.
Bert Vandebuerie
Connecteer met mij op LinkedIn